3مرداد سال 1365 بود. تازه از ماموریت گشت و شناسایی برگشته بودم که داوطلبانه آماده ماموریت شدم
بزای خواندن بقیه مطلب به ادامه مطلب {فلش قرمز بالا} رجوع کنید.
. طبق دستور فرماندهی به من و سرهنگ خلبان "عباس رمضانی" ماموریتی ابلاغ شد تا مخازن سوخت دشمن را که بسیار حیاتی بود، در استان سلیمانیه واقع در شمال عراق بمباران نماییم. من به عنوان شماره یک و رمضانی به عنوان شماره دو پرواز انتخاب شدیم. کارهای مقدماتی پرواز را انجام دادیم. در اتاق بریفینگ فرمانده عملیات تاکید کرد:
- منطقه مورد نظر شدیدا توسط نیروهای بعثی محافظت می شود.
قرار بر این شد که ساعت 6 بعد از ظهر و قبل از غروب افتاب، با رعایت احتیاط در قالب دو گروه پروازی پایگاه را ترک نماییم.
پروازهای عصر هنگام به دلیل ایجاد سایه های شدید، گرد و خاک هوا و همچنین به دلیل دید کم خلبان به خاطر زاویه تابش خورشید، بسیار مخاطره انگیز بود. در عوض در این زمان پدافند دشمن دید کامل داشت. فرمانده عملیات پایگاه مایل بود تا با عملیات در زمان های غیرقابل انتظار برای عراقی ها، دشمن را غافلگیر کند.
تصمیم گرفتم ماموریت را کنسل کنم ولی ...
پس از پرواز، تا نزدیکی مرز ادامه دادیم و سپس برای مخفی ماندن از دید رادارهای عراقی ارتفاع خود را کم کرده و در فاصله 40پایی از سطح زمین قرار گرفتیم. به محض ورود به خاک عراق عرض ارادتی به آقا اباعبدالله الحسین (ع) و آقا اباالفضل العباس (ع) کردیم. در همین لحظه به ناگاه متوجه سربازی شدم که با دیدن هواپیماهای ما به سرعت خود را از دید ما مخفی کرد. احتمال دادم دیده بان مرزی عراق باشد. تصمیم گرفتم به پایگاه برگشته و ماموریت را به ساعتی دیگر موکول کنم. البته بلافاصله از تصمیم خود منصرف شدم و آیه "وجعلنا" را زیر لب زمزمه کردم. نیروی دیگری در من دمیده شد. با تغییر سمت به طرف غرب گردش کردیم و به سوی هدف روانه شدیم. دقایقی از ورودمان به خاک دشمن نگذشته بود که در دید رادارهای آنها قرار گرفتیم.
حدسم درست بود. ورودمان از طریق دیده بان مرزی اطلاع داده شده بود و دشمن منتظرمان بود. به همین جهت سدی از آتش به سوی ما گشوده شد. چاره ای نبود. هواپیما با سرعتی نزدیک به 1000کیلو متر در ساعت به جلو می رفت.
موشک اول به موتور سمت چپ هواپیمایم برخورد کرد
2دقیقه مانده بود به هدف برسیم که ناگهان موشکی به موتور سمت چپ هواپیمای من اصابت کرد. برای لحظاتی هواپیمایم تعادل خود را از دست داد. سریعا شیر بنزین موتورسمت چپ را بستم تا آتش به نقاط دیگر هواپیما سرایت نکند.
هواپیمای شماره 2 که من را می دید از رادیو اعلام کرد هواپیمایت آتش گرفته.
اندیشه های مختلفی از سرم گذشت. چراغ اعلام آتش سوزی بخش دم و بال هواپیما روشن شده بود. از طرفی هنوز بمب هایم را رها نکرده بودم و هواپیما سنگین بود. با یاری گرفتن از خدای متعال و ائمه اطهار، تصمیم گرفتم در یک اقدام تلافی جویانه هواپیما را که آتش گرفته بود تا بالای کارخانه ای که در چند کیلومتری من قرار داشت، هدایت کنم. با تمهیدات مختلف به آن جا رسیدم و کلید رها سازی کلیه بمب ها را زده و آن جا را به تلی از آتش و دود مبدل ساختم. بعدها فهمیدم که آن جا مرکز مهمات عراق بوده است.
موشک دوم و موتور سمت راست
با سرعت سمت پروازی خود را تصحیح نمودم تا با چرخشی مناسب به سمت کشور عزیزمان باز گردم ولی ناگهان موتور سمت راست هواپیما نیز مورد اصابت موشک قرار گرفت. شماره 2 که اوضاع نگران کننده هواپیمای مرا دیده بود با اضطراب خاصی چندین بار از طریق رادیو اعلام کرد :
- شماره 1،شماره1 هواپیمایت آتش گرفته بپر بیرون، بپر بیرون.
هواپیما به کلی از اختیار من خارج شده بود. هر لحظه از بال چپ به بال راست، معلق می شد تمامی عقربه های نشان دهنده ها در کابین بر صفر فرو افتاده بود. با پیام رادیویی همکارم مبنی بر ترک سریع هواپیما، مترصد فرصتی بودم تا خود را از مهلکه نجات دهم. زمان به سرعت می گذشت و ممکن بود هر لحظه هواپیما در آسمان منفجر شود.
ناگهان هواپیما شیرجه ای زد و با سرعت زیاد به طرف زمین رفت. همکارم از طریق رادیو فریاد می زد:
- یوسف، بپر بیرون بپر بیرون.
درست می گفت. ماندن در کابین مساوی مرگ بود. آژیر وضعیت قرمز با بوق های ممتد آخرین هشدارها را می داد. هر دو موتور چپ و راست در آتش شدید می سوخت و بوی تند ناشی از سوختن دستگاه ها و سیم ها، در کابین پیچیده بود. در آن شرایط با آن سرعت و ارتفاع کم خطر پریدن با چتر کم تر از مرگ نبود، اما چاره ای جز پرش نداشتم. سرانجام مجبور به پرش شدم
پریدن با چتر کم تر از مرگ نبود، اما چاره ای جز پرش نداشتم. همکارم بار دیگر در رادیو فریاد زد:
- یوسف هواپیما را ترک کن ...
هنوز پیامش تمام نشده بود که بی اختیار دستگیره پرتاب کننده صندلی را فشردم. در یک لحظه هوا با فشار هر چه تمام تر وارد کابین شد. شدت جریان هوا به قدری شدید بود که احساس کردم چشمانم از حدقه خارج شده است. پس از چند لحظه خود را در آسمان دیدم درحالی که اهرم چتر نجات را نیز کشیده بودم و این آغاز راهی بود که به سرنوشتی نامعلوم پیوند می خورد. از آن جا که هواپیما دچار حریق شده بود و تعادل نداشت، هنگام خروج اضطراری کتفم با لبه کابین برخورد کرده و به شدت صدمه دیده بود. درحالی که به سرعت به زمین می رسیدم، در جست وجوی هواپیمای همکارم بودم. بی خبری از سرنوشت او به ناراحتی ام می افزود. هواپیمای گشتی عراقی لحظات قبل از بالای سرم رد شده بود. نمی دانستم که آیا موفق شده است به موقع از منطقه دور شود.
مکان فرود من پوشیده از درختان جنگلی بود. هنگام فرود تعدادی از سربازان دشمن را می دیدم که به سوی محل فرود من در حرکت بودند. به آنها چشم دوخته بودم ببینم به سمت من تیراندازی می کنند یا نه که ناگهان به زمین خوردم. درد شدیدی تمامی ساق پایم را فرا گرفت باد نیز چتر نجاتم را با خود بر روی زمین می کشید. درحالی که برای رهایی از چتر در تلاش بودم، سربازان دشمن سر رسیدند.
به سلیمانیه و بلافاصله به بغداد منتقل شدم
سرم را آهسته و آرام بالا بردم تا جایی که جلوی صورت خود لوله اسلحه ای را دیدم که به طرف من نشانه رفته است. نگاهم به آن دوخته شده بود که صدای داد و فریاد سربازان که به من دشنام می دادند مرا متوجه خود کرد. آنها می گفتند زندگی برای تو تمام شده در این لحظه چند تن از آنها دستگیره آتش اسلحه خود را کشیدند.
بسان آهویی که در دام صیادی بی رحم اسیر شده باشد، نشستم. چشمانم را بستم و شهادتین را ادا کردم و منتظر ماندم. ناگهان چند نفر شانه هایم را محکم گرفتند و مرا بلند کردند. بلافاصله چشمانم را بستند و وسایل پروازی را از من جدا کردند. به دستور آنها به طرف نقطه نامعلومی به راه افتادم. پس از طی مسافتی سوار بر اتومبیل شدم. اتومبیل حرکت کرد و سرانجام در شهر سلیمانیه مرا تحویل نیروهای امنیتی دادند و از آن جا نیز بلافاصله به بغداد منتقل شدم.
بغداد ابتدای مقاومت های من
بغداد ابتدای راه بود. مقاومت های من در آن جا آغاز شد. بازجوی های اولیه تا حدود 10 روز ادامه پیدا کرد. ساعت ها تحقیق و سوالات گوناگون و سپس بازگشت به سلول.
سلولی تاریک که مساحت آن از 2متر در 2متر تجاوز نمی کرد.
ماه اول بازجویی ها، مجبور بودم در مقابل نورهای خیره کننده ای که بر دیدگانم می انداختند، سرپا ایستاده و زیر مشت و لگد، به سوالات شان پاسخ بگویم. چهارده ماه در سلول انفرادی بودم. بعد از این مدت شک و تردید در رهایی یافتن از اسارت و یا مرگ در این سلول تاریک، موجی از یاس و اندوه را در دلم جای داده بود. ناگزیر، به مدت سیزده روز، دست به اعتصاب غذا زدم اما تاثیری در دل آهنین بعثی ها نداشت.
ولی در نهایت، عراقی ها مجبور شدند مرا به اردوگاهی دیگر، تبعید نمایند. آن جا بازجویی های مجددا آغاز شد ولی وقتی فهمیدند که به چه علت من اعتصاب غذا کرده بودم، مرا به سلولی بدتر از اولی انداختند و گفتند:
- برو اون تو و از گرسنگی، بمیر.
این جا بود که مجبور شدم اعتصاب غذایم را بشکنم و آنها نیز در نتیجه مرا به اردوگاه اول بازگرداندند.
در لیست صلیب سرخ هم نبودم
هر تلاشی از سوی من برای بهبود اوضاع، بیهوده بود. من از طرف صلیب سرخ نام نویسی نشده بودم و در سلول های متروکه و به دور از چشم صلیب سرخ به صورت مخفیانه نگهداری می شدم. هر چند که از طریق بچه های بسیج، موضوع من با صلیب سرخ، درمیان گذاشته شده بود اما آنها در پاسخ به ثبت نام من می گفتند:
- تا عراق نخواهد خلبانان را به ما نشان دهد، ما نمی توانیم کاری بکنیم.
سرانجام لحظه وصال فرا رسید
بعد از چند سال شکنجه، به اردوگاه اسیران منتقل شدم. روزگار سختی را با بردباری و تحمل رفتارهای خشن زندانبانان عراقی، به سر آوردم تا این که با پذیرش قطعنامه 598، وضعیت دیگری در اردوگاه حاکم شد و دشمن به واقعیت ها و شرایط جدید تن در داد. من نیز به دنبال آغاز تبادل اسرا و به دلیل این که خلبان بودم، به همراه آخرین گروه از آزادگان سرافراز کشور عزیزمان که به خاطر عزت و عظمت میهن اسلامی، سال ها رنج جدایی از وطن را تحمل کرده و زیر سخت ترین شکنجه ها مقاومت نموده بودند، به خاک پاک دیار شهیدان قدم گذاشتم.
خاطره ی اسارت تیمسار یوسف سمندریان به نقل از سایت ارتش
یادمان نرود رشادت های این بزرگمردان را
